Uit al het voorgaande moge duidelijk zijn dat een kind, wat niet in staat is tot het aangaan van (h)echte relaties, diepere wonden kan slaan in een gezin naarmate het daar langer in verblijft.
De problemen blijven immers verborgen voor de buitenwereld: daar waakt het "allemansvriendje" zorgvuldig over. De ouders worden meestal opgezadeld met schuldgevoelens ("niet in staat om een kind op te voeden") ook waar ze hun andere kind(eren) toch behoorlijk hebben opgevoed. Waar men eerder geneigd is de beschuldigingen van het kind te geloven, raken de ouders totaal geïsoleerd: niemand gelooft/begrijpt hen.
Zij kunnen nergens terecht met hun frustraties over hun niet alleen onbeantwoorde, maar ook constant afgewezen liefde en zorg.
Door de onverzadigbare honger naar aandacht van het kind met een hechtingsstoornis, komen broers en zusjes onvermijdelijk aandacht tekort. Bovendien wordt van hen een onredelijke waakzaamheid vereist, gezien hun broer/zus hun kwetsbaarheden nimmer ontziet.
Voor de ouders brengt dit bijkomende spanningen mee: zij moeten niet alleen het ene kind in bescherming nemen tegen het andere, maar ook het ene kind leren omgaan met grenzen, normen en regels, die door het andere demonstratief met voeten worden getreden.
De grootste drama's ontstaan in die gezinnen waar het kind de ene ouder als doelwit uitkiest en de andere rond de vinger windt. Waardoor een wig gedreven wordt in het gezin.
Met name moeders zijn door hun rol als verzorgingsfiguur, door hun aanhoudende pogingen om het kind "nabij" te komen, uitermate kwetsbaar. Zij zijn de eerste slachtoffers van de (als vernietigend ervaren) afweerreacties van een kind dat zich ten diepste bedreigd voelt door de goedbedoelde toenaderingspogingen.
Het hoeft dan ook niemand te verbazen dat moeders de eersten zijn die over hun belevenissen praten, schrijven, publiceren: om voor zichzelf en voor anderen te verduidelijken wat er met hun kind aan de hand is, om ook vaders attent te maken op wat in hun gezin gebeurt.
Onherstelbare verwijdering tussen de ouders is soms het gevolg van het "geraffineerd" gedrag van een kind met hechtingsproblemen. De meer "afwezige", afstandelijke ouder is immers "veiliger" voor het kind en merkt geruime tijd niets. Als dit laatste dan toch zijn/haar masker laat vallen, wordt (te vaak) naar een "schuldige" gezocht. En de partner is (en blijft) de "mislukkeling", de dupe. "Het Lege Nest" is daarvan een indringende getuigenis hoe partners kunnen bezwijken onder dergelijke moeilijkheden.