Ter herinnering aan

RITA KEIRSE

°01.12.1948 - 05.02.2002

Doodgaan is een werkwoord. Net als afscheid nemen.
Voor jou doet het pijn. Omdat jij verder moet, door de mist van verdriet. Door je onmacht omdat ik de strijd heb opgegeven.
Voor mij is het hard werken. Omdat ik zoveel mensen moet los- en achterlaten. Lieve mensen. Die van mij houden. Met wie ik mij verbonden weet. Die ik op handen draag. Omdat zij mij dragen en droegen, door elk uur van elke dag.
Sterven is een werkwoord.
Maar er komt een dag dat ook jij zal aanvaarden dat gestorven zijn, een voltooid deelwoord is. Voltooid op de manier zoals ik het heb verwacht en gewild.
Ondanks veel te vroeg begraven dromen en verlangens, ondanks alle tegenslagen en verdriet, ben ik verzoend met mijn leven.
En verzoend met mijn sterven. Ook verzoenen is een werkwoord. En verzoend zijn, een voltooid deelwoord.
Het is vrede.
Mijn genadige God gunt mij nu. na zoveel onrust in mijn leven, de rust van de eewigheid.
Jij die mij hebt ontmoet. dankjewel omdat jij mij hebt gestuurd en gevoed. Waardoor ik op mijn beurt, voor anderen kan zijn wie ik was. Waardoor ik weer kon lachen en blij zijn en genieten van het leven. Ondanks alles.
Jij die mij zult missen. dankjewel, uit het diepste van mijn hart.
Dank voor je waardering, je vriendschap, je zorg. je nabijheid. waar en wanneer dan ook mijn levensweg.
Jij die van mij houdt, op welke manier dan ook, treur niet om mijn dood: wat wij waren voor elkaar, zijn we ook nu nog. En zullen we altijd blijven. Blijf lachen om wat ons samen aan het lachen bracht.
Bewaar vooral mijn humor in je hart. Koester de samenhorigheid en de vriendschap die wij hebben gedeeld.
Herbeleef, telkens opnieuw, de intensiteit. de tederbeid, en de kracht van onze verbondenheid. Dan heb ik niet voor niets geleefd.

Rita Keirse.